De column van Hanneke

De knie bestaat uit drie botten die bedekt zijn met een halve centimeter kraakbeen, twee pezen, vier banden, vier spiergroepen en vier zenuwen. Het is het grootste en meest complexe gewricht van het menselijk lichaam, las ik ergens. Dat je er ooit last van krijgt is dus niet zo gek, maar ik heb altijd gedacht dat kniepijn vooral iets was voor overtrainde voetballers of onsportieve senioren. Mijn middelste zoon had zijn kniebanden gescheurd op het voetbalveld. Een oudoom van me was ooit eens geopereerd aan zijn knie en liet aan iedere bezoeker een stukje van zijn meniscus zien, dat hij bewaarde in een potje. Mijn hoogbejaarde moeder had de krammen die gebruikt waren bij haar nieuwe knie laten verwerken tot een ketting – kijk: dat was mijn referentiekader voor knieklachten. En ik was nog jong en voetbalde niet, dus wat kon mij gebeuren?

In mei, een paar weken voor mijn achtenvijftigste verjaardag, waren we een weekje wandelen. Tenminste, dat dácht ik. De laatste vijfhonderd meter van de allereerste wandeling heb ik strompelend afgelegd. Die nacht deed ik geen oog dicht, zoveel pijn had ik aan mijn knie. De rest van de week hebben we, met de auto, allerlei wijndomeinen bezocht – ook leuk, lekker ook, maar dan reden we door dat prachtige landschap en dan zat ik daar maar in die auto, de stoel helemaal naar achteren geschoven omdat ik mijn been niet kon buigen.

Het werd een heel traject bij de fysiotherapeut. Niks wandelen, laat staan trap- of hardlopen. Oefeningen doen, langzaam opbouwen op de sportschool, werken aan evenwicht en stabiliteit en kracht. Ik werd er een beetje moedeloos van, zo langzaam ging het beter, en ik moest elke keer dat ik overmoedig net iets te veel deed bezuren. Ik werd een mopperige senior die aan iedereen in haar omgeving, gevraagd of ongevraagd, uitlegde waar de pijn zat, welk cijfer ik de pijn vandaag zou geven, of het een kloppende of meer een stekende pijn was en hoe frustrerend het allemaal was.

Langzaamaan ging het beter, dankzij een fantastische, geduldige trainer op de sportschool. Ik kon steeds zwaardere oefeningen aan, had minder pijn en mijn knie werd stabieler en sterker. In de herfstvakantie hebben we weer gewandeld, in de bergen, en het ging goed. Vanochtend was ik bij de fysio, de enige op de wereld die nog uit zichzelf vraagt hoe het met mijn knie gaat en die echt benieuwd is naar mijn antwoord. Hij was tevreden. En ik heb geen oordeel meer over mensen met knie-, heup-, schouder- of welke pijn. Is het toch nog ergens goed voor geweest.