De Column van Hanneke: Appels
Als ook het tweede restaurant langs de dijk gesloten blijkt, bereikt mijn humeur het omslagpunt. De eerste tegenvaller kon ik hebben want de zon scheen en de dag was nieuw maar nu is het opeens niet leuk meer. We wandelen nu al een hele poos en ik wil koffie. Met iets lekkers. En een toilet. Ik heb kramp in mijn linkerkuit en mijn maag knort. Ik hou me goed hoor, zo makkelijk laat ik me niet kennen, maar ik vind het nu al een vervelende dag.
Daar zullen de miljoenen die wereldwijd op de vlucht zijn begrip voor hebben. Zij hebben alleen datgene meegenomen wat ze konden dragen en lieten al het andere achter. Ze weten niet hoe het met hun huisdieren zal aflopen en of ze hun fijne, warme huis ooit terug zullen zien. De tomaten die ze hebben gekweekt in hun moestuinen zullen ze nooit opeten. Ze weten niet hoe ze vandaag aan eten moeten komen en of ze de komende nacht een slaapplaats zullen hebben, laat staan of ze ooit nog een huis, werk zullen vinden, een school voor hun kinderen en waar dat dan zal zijn.
Zij kunnen zich niet voorstellen dat er een land bestaat waar rijpe appels liggen te rotten in boomgaarden. Waar we het water waarmee we onze toiletten doorspoelen kunnen drinken. Waar je voor een habbekrats schuimige, verse melk kunt tappen uit een automaat langs de weg en honing gratis afhalen bij een imker die niet weet wat hij er anders mee aan moet. Waar een vrouw van middelbare leeftijd chagrijnig wordt omdat ze geen koffie kan krijgen wanneer haar dat uitkomt.
Hanneke woont sinds de herfst van 2022 in Tricht. In haar columns neemt zij ons als lezers (en dorpsgenoten) de komende tijd mee in haar 'inburgering' in ons mooie dorpje.